Ήταν ανδρόγυνος και μεγαλόσωμος. Διατηρούσε όμως τη χάρη όντος δυο διαστάσεων. Φορούσε στολή βαρβαρική. Επίσημη, και ιστορικά λάθος. Κάτι σε θυρεός αναπτυσσόταν στο θώρακά του – ένα σύμπλεγμα πελαργού και φιδιών. Ένα κεφάλι τσακαλιού και τα φριχτά του μάτια κοιτάζαν μόνο τα παρεμβαλλόμενα.
Τον έλεγαν Πέτρο κατά της γραφές.
Καθώς τον περιεργαζόμουν με αμηχανία, μια τριχωτή καλύπτρα τον σκέπασε απότομα ολόκληρο. Πρόλαβα όμως να διακρίνω πως τα υπόλοιπα όργανά του ήταν πολλαπλά και τα μέλη του σε μεγάλη επιτάχυνση.
Κινηθήκαμε όλοι μαζί προς τρεις κατευθύνσεις.
Βρέθηκα πάλι σχεδόν στην ύπαιθρο. Ο αέρας αποκτούσε κιόλας μια διαφάνεια, όλο αμυχές απ’ τους οξείς υπέρηχους των εντόμων. αραίωνε.
Γρήγορα, όλα ομογενοποιήθηκαν σε μη ανιχνεύσιμο υλικό ρύπων της ημέρας. Ξύπνησα, με κίνδυνο να συμπεριληφθώ.