Δε δίνω δάκρυα για κηδείες.
Τα ξόδεψα στις αίθουσες αναμονής.

Και τα φαντάσματα δεν έχουν αγκαλιά
να με κουρνιάσουν,
ούτε φωνή να εξηγήσουν
γιατί τριγυρίζουν και δεν ανασταίνονται.

Φοβούνται να περάσουν τ’ ανοίγματα
που σημάδεψε η καπνιά μου,
δοξαριές μιας απόμακρης μελωδίας
με δικό της τόπο και χρόνο.

Κι αν εσείς δεν ξέρετε κάποιον ευτυχισμένο
εγώ βρήκα:
Καμηλιέρηδες στη μέση ενός βιβλίου,
επιστολές, σταματημένοι τροχοί σε δάχτυλα,
δειλινούς θαυμασμούς και ρυτίδες πρωινές,
υπόγεια με ήλιους από απείθαρχα χρόνια,
αγάπες που δεν πήγαν στο ραντεβού τους
μην ξεπέσουνε πόθοι,
πουλιά στο κλαρί
τινάζοντας ως εμάς βροχή το άρωμά τους

βρήκα, δεν ήμουν

κι όσα δάκρυα λίγα
απόμειναν τα χρειάζομαι
για κείνο το φιλί
στο τέλος του δείπνου.