Πρέπει να σ’ ανακαλύψω ξανά
πρέπει να με συντρίψεις ξανά
μέσα από δάκρυα αποδημητικού λωτού
πρέπει ν’ αναγγείλεις την συντριβή μου
να με δεις να κυλιέμαι στο ρημαγμένο χόρτο
να περιφέρω τη σπασμένη μου νιότη
στη λάθος πόλη– και πάντα σε λάθος πόλη
να περιφέρομαι σε δρόμους-στάβλους
να κυλιέμαι στο χώμα θρηνώντας στον πολύ ήλιο
στο πλάι μου κρώζει να/ σιδερόκαρδη καρακάξα
με σπασμένα φτερά/ εκλιπαρεί να την πιστέψω
μόνο με τα μάτια μόνο με τα χείλη με το άγγιγμα
ο Ουρανός σπαράσσεται ρημαγμένος κήπος
εκλιπαρεί να τον πι-στέψω έ ρ ω τ α
μα μόνο αν με συντρίψεις θα ανακαλύψω την ζωή
μόνο αν τον έρωτα (με) συντρίψεις θα γεμίσω
μια πράσινη προσευχή /κάτι- έναν χαμό για να πιστέψω
σταματήσαμε να μιλάμε και όλοι σταμάτησαν να μιλάνε
έπαψες να με συντρίβεις κι όλα έπαψαν να είναι–
να με αρνηθείς σ’ αυτό το πρόχειρο δωμάτιο/
κάτω από μια λάμπα εντέλειας δωρικής
όπως τρεμοσβήνει– στα μάτια ενός χυδαίου και δύσοσμου πλήθους
να με συντρίψεις ταΐζοντας τον ύπνο μου με πρόστυχη βροχή
μια άλλη νύχτα / όταν θα ταριχεύεις σιωπές ίσως
θα διαψευστεί το αρχαίο σου ερώτημα;
"Ποια γη δεν τη φτάνει ο ήλιος;"
Και η απάντηση μολυσμένη:
"Σ’ αυτήν την γη κανένας δεν/ ήλιος φτάνει".
Γιατί εδώ που ήρθα τίποτα είναι ο προορισμός
ο προορισμός είναι εδώ που ήρθα– τίποτα
του κάθε ανθρώπου ο προορισμός εδώ που έφτασα
κανένας προορισμός δεν έφτασε ακόμα
με κόπους θανάσιμους / να με συντρίψεις εδώ
εδώ που όλα τα αρνούνται/ ακούω έρωτες
στις υδρορροές του Νότου κυλάει αίμα– ψυχρός νεφρίτης
τα γαλάζια άνθη της μούργκας φέρουν αποφορά
πρωτόπλαστου πηλού.

Πολύ χαμηλά πεσμένος- και απ’ εδώ αρχίζει ο κόσμος
από τόσο χαμηλά ο κόσμος αναδύεται
και τίποτα δεν μπορεί να ξεπεράσει αυτό το ύψος
η γη έχει συντριβεί
και τίποτα δεν υπολείπεται της άμβλωσης αυτής
κανείς δεν έχει την γη/ γιατί ποτέ η γη δεν ήταν
μόνο να συντριβεί κανείς μπορεί εδώ σ’ αυτήν την γη
να γυρίσει τα μάτια του ανάποδα προς τον ουρανό
κι ας κοιτάξει τη μη/terra γη εκεί ψηλά–
ασυγχώρητα κατακτιέται
και κανείς δεν υπάρχει έξω από την όραση
κανείς τόσο όσο εγώ έξω από/ την άνοιξη
δεν πόθησε το έγκλημα
κανείς
τόσο όσο
εγώ δεν υπάρχει
κανείς
που
να όρισε
το ατελές
εγώ...

Μόνο ο αστερισμός του Φάνγκ με τα τέσσερα κουτσά περιστέρια
Το φαιόλευκο άλογο της Christiana που μπορεί να τρομάξει τις τίγρεις
Τέλος ο αυτοκράτορας Βου που κατόρθωσε να μετατρέψει σε χρυσό τον θειούχο υδράργυρο
Και η σφραγίδα με τα άνθη κάρδαμου στο μάτι του κυπρίνου.

Για μια στιγμή γεννήθηκες
Μέχρι εκεί που τελειώνει το
ΣώΜα
Κανείς Μετά.