Έρημοι, σχεδόν τρελοί, την αγάπη τρέμουν πανίδα
των αγνώστων μεταξύ εχθρών και ζωων αγρίων
σε τόπους ανήμερους αγάλματα απ’ την πατρίδα
φωνές των αλόγων θερμών κλιμάτων και των κρύων

απόκληρα πια στοιχειά, δεν ανήκουν σε χλωρίδα
δείχνουν σπασμένα χέρια, τα λόγια τα πετρώματα
βεγγαλικά κουφάρια πριν καν πέσουν σε παγίδα
μετρώ σάπια, καμένα φρένα, παιδιά αόμματα

δεν ψάχνουν άλλο, το ξέρω, ορίζοντες κι αιτία
έμειναν πρώτη φορά χωρίς αστέρια - προφήτες
τώρα του δικού τους χαμού, ο πόνος, η ναυτία

έφτασαν ως εδώ ικέτες, του χάρου μελίσσι
οι βάρκες τρύπιες, παντού βλέπουν αγγέλους και θύτες
δίχως δόντια, τρέμει το μυαλό, σαν από μεθύσι.