Ήρθες, γλυκό παιδί, κι αγέρισες το σπίτι.
Κ’ είσαι τα γειτονίστικα, τ’ απλά ντυμένη,
μοσκοβολάει απάνω σου το φρέσκο τσίτι,
που αρχίζει στις γραμμές σου ανάρια και βαθαίνει.

Της νειότης νειότη, το γυμνό, γλυκοπροβάλλει
το χέρι, αναβρυτό απ’ τον ώμο σου και κάτω.
Δυο ισόμετρες κολόνες που έχουν το κεφάλι -
πλασμένες με κερί, μέλι γλυκό γεμάτο.

Μέλι, γλυκό παιδί, που ήρθες κι ολόρθη στέκεις,
κεφάλι, κόρφοι, γόνατα, στέρεες πατούσες,
μαλλιά κυματερά, που πίσω τ’ αναπλέκεις,
και μάτια, που απ’ το στόμα κάλλιο θα λαλούσες,

είσαι να σ’ αγαπούν με της νειότης την τρέλλα,
με τον τρεχούμενο τον ήλιο απά’ στα στάχυα,
με το γαρύφαλλο ψιλή-ψιλή νταντέλλα,
με του Μαγιού το σύννεφο στα βράχια.

Μα εγώ; Πού `ναι η χαρά μου, η δύναμη κ’ η νίκη;
Τα μάτια, τα μαλλιά, το τραγούδι, το πάθος;
Αχ, τι ντροπή, τι πόλεμος, τι καταδίκη,
αχ, άφταιγο παιδί, δικό μου είναι το λάθος!

Την αλήθεια, την ξέρω - όμως δεν κάνω βήμα.
Θα τη μάθης κ’ εσύ : μα ακούς; με δίχως βιάση.
Απονήρευτη εσύ, στο λαιμό μου το κρίμα
- να σ’ αγαπώ μ’ εκείνα που έχω χάσει.