Ι.

Aπ’ όποια μεριά κι αν το δεις
Τα χέρια είναι η αιτία.

ΙΙ.

Η σαλοτραπεζαρία στο μάτι του αλόγου.
Στο δεξί του πέταλο η κάμαρα.
Ολόκληρο το σπίτι τρέχει μες στο ζωο.
Τερμάτισε στα κάτουρα της νύχτας.

ΙΙΙ.

Κόβουν τη νύχτα φυτρώνουν δέντρα
Την κόβουν πιο βαθιά φυτρώνει θάλασσα και πιο βαθιά
Η πεθαμένη μου, το πιο αργό μου άστρο.

ΙV.

Πνιγμένη πιο ψηλά τώρα
Σβήνει το κερί, τις άλλες σκιές
Και τη δική της.

V.

Θα `βγαινε μέσα απ’ τις σελίδες, θα τίναζε τα χαρτιά από πάνω της σαν τάφο, με δάχτυλα ωχρά θα απίθωνε τα πρώτα λουλούδια στο στέρνο μου. Μα τώρα, τίποτα πια, χάθηκε, έφεξε εδώ κι εκεί η ασημένια ουρά της.

VI.
Με μια χαλασμένη σούστα που `χει ξεκολλήσει απ’ το κρεβάτι χαράζει τους τοίχους. Ζωγραφίζει πόρτες και παράθυρα. Εγκλήματα με στιλ. Και τους μιλά. Κάτω απ’ το φως δεν υπάρχουν ονόματα.

VII.
Το σπίτι μικραίνει, τα χέρια μεγεθύνονται, ψαχουλεύουν τα σπλάχνα την καρδιά. Το κορίτσι φοράει πουά φόρεμα, καμαρώνει για τις άσπρες θηλές. Είναι νεκρό, καθώς κοιτάζει έξω απ’ το παράθυρο και ζωντανό στα στήθη μου.