Κι αλλού,
σε χώρες αλλόθροες και περγαμηνές,
η ίδια πανσέληνος•
πάνω απ’ τους κρύους ακόμα,
ας πούμε, αμμόλοφους.

Ανάμεσα στις πεδινές, ελώδεις νεφέλες
σαν κάστρα από αίμα
τους κυπαρισσί κούρους με κοτσύφια για βδέλλες
τους ξεμαλλιασμένους μπλε βάτους
του ακίνητου φεγγαρόλουστου κράτους
και τις προτομές των ταλανισμένων πεύκων
αποστρέφοντας ψηλά το βλέμμα
βλέπω τη νύχτα των εξόριστων και των Τεύκρων
να φεύγει –απότομα έγειρε η πλαγιά–
και μυρίζω τη ρίγανη της βροχής
στις πέτρες μιας γης
που οδηγεί πάντα κυρτά
σαν απέθαντος Αίαντας
σκουντουφλώντας ή ρέοντας
στον άγονο κι ανεμοθλιμμένο
κόλπο.