Λάμπουν γλυκά μες στο σκοτάδι τώρα
τα μάργελά σου μάτια και χαράζει
μπροστά μου αυγή καινούργια. Από τη χώρα
της αγάπης κάποια φωνή με κράζει.

Σε τέτοια ωραία και χαρούμενη ώρα
νοιώθω πως την καρδιά μου την ταράζει
το πάθος. Είναι η ζήση ελπιδοφόρα
και το βραχνά της η ψυχή τινάζει.

Οι δρόμοι πάλι της ζωής ανοίγουν
γεμάτοι φως. Και βλέπω μ’ αρμονία
η δύναμή σου κι η ζωή να σμίγουν.

Και σαν δειλός προσκυνητής και πάλι
λατρεύω και δοξάζω εσέ τη μία,
που είσαι η χαρά κ’ η λύπη είσαι η μεγάλη.