Καλά δεν κουράστηκες να εκτίεις ποινή κατ’ οίκον;
Το να βλέπεις τον εαυτό σου συνέχεια στο καθρέφτη δεν είναι στέρηση πρωτοτυπίας;
Δε βαρέθηκες να δίνεις σκαστά φιλιά
και οι άλλοι να σου τείνουν σιδερένιο χέρι σε βελούδινο γάντι;
Γαντζωμένος στη μυθοποίηση του μύθου σου,
δεν ευχόσουν για ένα άνοιγμα
όπως τα ανοίγματα μεταξύ τα δάχτυλα των ποδιών;
Σίγουρα θ’ αγάπησες κάποια μέρη του σώματος
και θα θεωρητικολόγησες για τα ποιήματα της ανάγκης σου.
Μα δε σου έφτασαν οι προχειρότητες, με την ιδέα ότι αργότερα θα τα κάνεις καλύτερα;
Δεν παραείσαι σχολαστικός για μια άθικτη υπερηφάνεια;
Ξέρω ότι σε σύγκριση με τη ζωή ο θάνατος είναι το μη χείρον βέλτιστον.

Πάντως ότι δεν λες είναι μαλακίες.