Τα σπασμένα πλήκτρα βγάζουν ακόμα λίγη μουσική
σκληρές, από λερωμένο μάρμαρο, οι σονάτες-
κατεβαίνεις τις σκάλες, η φωτιά σε προλαβαίνει
ο πορφυρός μανδύας της άνοιξης, άσπιλο ρήμα
στο χαλασμένο σου λάρυγγα και πνίγεσαι
πώς να χορτάσεις τη ζωή αφού χάνεσαι
στα λεπτά δίχτυα του απογεύματος
τρέμεις για ένα κομμάτι ψωμί, γονατίζεις.

Σε διεκδικεί το όνειρο ενός σκύλου στην
άκρη της παλιάς γεωγραφίας, νομίζεις
πως τα ξέρεις όλα, σε περιφρονούν
τα χελιδόνια, το πηχτό χιόνι της σιωπής
μπάζει από παντού η πόλη των ιδεών σου,

άθυρμα είσαι της νύχτας που επιτίθεται.