Ακούω τον Μινώταυρο, βρυχάται
ζυγώνει μα σκοπό δεν έχει να με φάει,
φαίνεται πως του κινώ τη φαντασία
πού το πάω… το πιάνει με τη μία.

− Έχεις την Αριάδνη ταίρι, καλά να πάθει,
πάντα ήταν άμυαλη – τώρα θα το μάθει,
στρίβετε και ξαναστρίβετε κι είστε
διαρκώς σε ζάλη. Κάθε στροφή και μάτιση −
σιγά το νήμα μη σας φτάσει, το γαλάζιο
να το ξεχάσετε, μια θα το βρίσκετε
και μια θα το χάνετε − εκτός κι αν…

− Μην έχεις τέτοιο ύφος, τέρας μου αγαπητό
τι με περιμένει – ξέρω − αν ξεπουληθώ
αν κι η ψυχή μου βρυχάται όπως η δική σου
όλο το νήμα δε σκοπεύω να ενώσω·
ό,τι χάνεται ας χάνεται − ε δε θα παλαβώσω,
κι αν θέλω κι αν μπορώ την αδελφή σου
μάθε πως στη Νάξο, ε δε θα την αφήσω.