" Θ’ αντιταχθεί στην τύχη του
και δε θα εγκαταλείψει ποτέ τον φίλο του"
Οδυσσέας Ελύτης

Στην Πριγκίπισσα Ειρήνη
Σου πρόσφεραν έν’ άσπρο μαντήλι κεντημένο
μ'ένα μονόγραμμα
κάποιες σοφές γραίες κατάκοπες
όμως να σταθούν πλάι σου
εξ αιτίας των γηρατειών τους
που `χαν κυρτώσει τις επιθυμίες τους
Και καθάρισες έπειτα το μουσκεμένο
πρόσωπό σου
φάρος που φώτιζε μεσοπέλαγα
όχι απ’ τη σκόνη
και τον κάματο του καλοκαιριού
αλλά απ’ τις συχνές θλίψεις
και τα ζοφερά χρώματα
που `χαν σκεπάσει από νωρίς τον ουρανό
της Κέρκυρας
Εκεί στο δικό σου νησί βρίσκεται
βυθισμένο μες στη σιωπή
το σπίτι σου
σαν επιτύμβια στήλη
που όριζε την υπόσταση του χρόνου
τόπος εκλεκτών αναμνήσεων σου
περιμένοντας κάποτε τον δικό σου ερχομό
μεσημέρι Μαγιού
Εκεί σ’ αναμένουν ακόμη στωικά
χαράματα στις χαραματιές
του Μον Ρεπό
με τα βαθουλωτά βλέμματά τους
κάποιοι προδομένοι φίλοι σου
που άφησαν ωστόσο τ’ αποτυπώματά τους
σαν σφραγίδες εμπορικών οίκων
του Λιβόρνου
σε κρεμασμένα σχοινιά ναυαγισμένων καραβιών
της Τεργέστης.