Κι από τα τρίκλωνα τα ξέκλωνα
στης ομορφιάς της το άνθος γύρω
πετούν τα ολόξανθα ερωτόπουλα
κύμα απ’ αφρό και φως και μύρο.

Του ήσκιου τ’ ανάερο παχνοΰφασμα
έχει μονάχα φορεσιά της,
στα τροφαντά ξώσαρκα στήθια της
παραπατάει ο μεσημεριάτης.

Και πάνω στη ροδοελεφάντινη
κοιλιά της – νάνι Μαντελένια!
νάνοι πηδούν κοκκινοπρόσωποι
μ’ άκουρα γένεια, μαύρα γένεια.