Ήταν ήδη εδώ. Σαν τα δέντρα να αγκομαχούσαν να φτάσουν τον άνεμο, παρ΄όλη την ακινησία τους, που δήλωνε τον τόπο και τον χρόνο. Ζητούσαν να ταφούν ξανά και ξανά από χέρια γνώριμα. Νεκροί, στοιβαγμένοι στη μνήμη, ατέλειωτες ουρές ανθρώπων που πέρασαν. Έπιναν αίμα για να μιλήσουν, αίμα που αδίστακτα έφερνε στη γλώσσα τις λέξεις΄εκείνες καρτερούσαν τη σειρά τους. Άλλοι περήφανοι, άλλοι σκυθρωποί, άλλοι ναρκωμένοι απ΄την αλλόκοτη μυρωδιά σκληρών μαλακών τοίχων. Μέσα σε σύννεφα πουλιών λαχταρούσαν το άλλο σώμα. Ήταν εδώ. Στα πιο κρυφά μου όνειρα. Που περιγέλασαν σοφοί και παντογνώστες προσπαθώντας να τραβήξουν τη μάσκα από το πρόσωπό μου. που δεν υπήρχε. Άνθρωποι καταδικασμένοι στην επανάληψη αιώνιας σφαγής βαστούσαν απ΄τα χέρια παιδιά με βλέμμα απορημένο για τον μικρό τους κόσμο. Μπορούσα να καταλάβω ποιοι ήταν παρατηρώντας τα χνάρια τους στο χώμα. Αυτό μου αρκούσε. Πρόσφεραν τα πρόσωπά τους στον ήλιο, μα τα κλειστά τους μάτια σταματούσαν όταν έβλεπαν κι άλλο φως. Μην υποτιμήσεις τα δώρα μου –

Η χώρα των Κιμμερίων χώρα νεκρών δεν είναι. οι άνθρωποι που έχασες – αυτοί – ήταν ήδη εδώ. Η ανάσα τους κουδούνιζε στο γλυκό στόμα που φίλησες ως το τέλος. Ανάσα λουλουδιών από θάνατο κι αρμύρα. Κόκαλα.