Τις νύχτες έκοβα κίτρινα φύλλα.
Μαδούσα τις γλάστρες στο μπαλκόνι μου,
Βήματα μπρος-πίσω φυλακισμένου ανθρώπου.
Μ’ αγαπά-δεν μ’ αγαπά ο κόσμος,
Η ζωή, το όνειρο του κόσμου; Χρόνια
Και χρόνια-σαράντα, αν δε σας φαίνονται
Λίγα, κατέληξα να μαδώ φρέσκα κλαδιά,
Λόχμες κι ανθούς και κρίνα.

Τις νύχτες έχανα τη μνήμη μου.
Αντί απ’ το περίσσευμα, τον ίδιο
Τον κήπο μου ξερίζωνα,
Για να σας τον χαρίσω.