Εγώ είμαι αυτός που επιστρέφει

απ’ τη μεγάλη παραλία με τον λιγοστό κόσμο,

μια αρμαθιά από στίχους, εμμονές και σχέδια

σ’ ένα μυαλό αφημένο στις επάλξεις του χρόνου.

Η βασιλική των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης,

φόντο σταθερό, απατηλή παρηγοριά του κόσμου,

κόσμημα πέτρινο στην άκρη της απέραντης προβλήτας

με τα παιδιά παραδομένα στο αιώνιο παιχνίδι τους.

Εγώ είμαι αυτός που όλο αναβάλλει

να σκύψει πάνω σε όσα τάχθηκε

ως ιερό καθήκον τούτης της ζωής.

( Ένα λάβαρο κυματίζει επάνω μου τις νύχτες,

μέσα στο υποτρέμον φως του καντηλιού

στο βάθος του δωματίου με τα παλιά έπιπλα,

σε σπίτι νεοκλασικό, τέρμα της οδού Ιωλκού ).

Τη μέρα του Σαββάτου,

στο τέλος της λιτανείας με τις ικεσίες,

νίβω τα χέρια με το ίδιο νερό

για όσους στερήθηκαν τη ζωή και τη φύση,

ξοδεύοντας χρόνια πίσω από φράχτες,

ανάμεσα σε λιγοστά δέντρα και ρέματα

ή σε κατάξερες αλάνες χωρίς βλέμμα στοργής.

Εγώ είμαι αυτός που καθημερινά εξαντλεί

το ίδιο διάστημα, παραπαίοντας

απ’ το κέρδος στη ζημιά,

εσύ είσαι αυτός που κάθε φορά

κρύβει το πρόσωπό του

μέσα στην ψυχική ένδεια, την αφυδάτωση,

την ανέκφραστη υπόνοια και τον πόνο.