Στον Μίκη Θεοδωράκη
Γραίγους επήρες και ζωγράφισες
θάλασσες αφρισμένες, ορίζοντες θολούς
και στον καμβά επάνω άφησες
τοπία αποκάληψης μ’ αίμα στους ουρανούς

Βρήκες Γαρμπήδες και εφούσκωσες
ξυλάρμενης γαλέρας, μαϊστρα, αρτεμωνή.
Κουράγια που `σβυναν ζωντάνεψες
χωρίς πίσω να πάρεις ότι χρωστούσαν οι θνητοί

Πεντάγραμμα άδεια παραγέμισες
μυρτιές που τραγουδάνε, νεκρών αλαλαγμούς.
Το βράχο που `δερναν τα κύματα
απανεμιά μετέτρεψες, γιά πεινασμένους και φτωχούς.

Μακρονησιώτη στρατηλάτη μ'έμαθες
κυπαρισσένιος νά'μαι κι όταν πονώ να τραγουδώ.
Τόσο ψιλός και ΜΑΡΓΑΡΙΤΑρένιος
τι άλλο μ’ απομένει να σου πω; σ'ευχαριστώ.