Στον γιατρό μου Χρήστο Λατούφη.

Δείκτης του λογισμού, τ’ ανεμούρι
καθώς, μας κατεβαίνεις την πλαγιά!
Υπόσχεση αφήνει ο Πουνέντης;
θά `ναι, μια ακόμα ήσυχη βραδιά!

Τα φύλλα που θροΐζεις, σε προδίδουν
πιο πέρα κλαίει, γέρικη μυρτιά
και συ δε μετριάζεις τον καημό σου
κι μοίρα σου προδότρα, αλυχτά!

Μέτρημα της γραφής σου, το κιβούρι
καθώς κατρακυλάς νεροσυρμή!
Βρήκε τραγούδι, κ’ έσβησε τ’ αστέρια
καλότυχε, του Γραίγου η πνιγμονή!

Πώς να γυρίσεις, τώρα στα χαμένα
που να ζητήσεις χώρο, λησμονιά
σε πρόδωσαν, σε σκότωσαν τα χρόνια
μα πιότερο, του κόσμου η ερημιά!