Δούλα της Πηνελόπης
Πατέρας μου ο Δολίος, δούλος του Οδυσσέα.
Πέντε από τα αδέλφια μου υποτάχτηκαν στη μοίρα τους
Μαζί με τον Δολίο, στις φυτείες
Χτίζουν φράχτες.
Μοναχοκόρη.
Είπαν τον έκτο αδελφό μου, Μελάνθιο, προδότη
Γιατί προμήθευε με όπλα τους μνηστήρες.
Έκοψαν τα μέλη του και τα πετάξαν.
Διαστρέβλωνε τον νόμο και την τάξη των πραγμάτων
Του άξιζε λένε ατίμωση.
Ο Μελάνθιος, ο μόνος που αποδέχτηκε
Τον έρωτά μου για τον Ευρύμαχο
Δεινό κι αδίστακτο μαχητή, πολυμίσητο μνηστήρα.
Ο γέρος πατέρας μου έσφιξε το χέρι του αφέντη του
Και τον καλωσόρισε. Πιο πριν
Ο Τηλέμαχος είχε καρφώσει χάλκινο ακόντιο
Στην πλάτη του εραστή μου.
Έσυρα το κουφάρι του –
Σκούπισα το αίμα κι έσταξα το σφουγγάρι στο πρόσωπο
και στον λαιμό μου.

Άκουσα τον Οδυσσέα να φωνάζει
Να μας σύρουν, καμιά μας να μη μείνει ζωντανή
Που τόσον καιρό πλαγιάζαμε με τους προδότες άνομα.
Πριν το τελευταίο βήμα
Είδα τα πόδια μου να κρέμονται
Κάτω από γερή θηλιά
Χοντρού σκοινιού καραβίσιου.

Έγλειψα τις τρίαινες
Μίσησα τη μυρωδιά του σκύλου.