Ποιος είν’ αυτός που μέσα μου αγρυπνεί
και την καρδιά μου κάνει να πονεί;
Στην άπραγη της νύχτας σιγαλιά
κιθάρες, μαντολίνα και βιολιά,
και συ που πας, τραγούδι, μέσ’ στο φόντο
του δρόμου, κι όλο σβει πρίμο-σιγκόντο.

Ποιος είν’ αυτός που μέσα μου αγρυπνεί;
Ποιανού κι η απελπισμένη αυτή φωνή,
που φτάνοντας στην έρμη ακρογιαλιά,
στου πλοίου μου που μισεύει τα πανιά
χτυπιέται σαν ηχώ απ’ την παραλία
και με καλεί θρηνώντας "Αιμιλία...".

Προσώπου φως δε βλέπω για να πω,
πως τάχα τον μισώ ή τον αγαπώ.
Μορφή είν’ απ’ όλα, πλάσμα σκοτεινό,
που ως όνειρο στον ίσκιο του περνώ,
κι όσο αλαργεύω απ’ της ζωής το ακροθαλάσσι,
τόσο η φωνή γυρεύει να με φτάσει.

Καρδιά μου, ποια ψυχή σε καρτερεί
με μια ανταπόδοσή της φοβερή,
και τρέμοντας διπλώνεις τα φτερά,
κι αρχίζεις κι όλο χάνεις τη σειρά;
Ποια τύψη σου καρδιά μου, ποια αγωνία
σε προσκαλεί θρηνώντας "Αιμιλία...".