Το κάστρο χάθηκε στο μαύρο το σκοτάδι
ο μπάρμπα Γιάννης θα κατέβηκε στον Άδη
κι αν τον ακούω να μιλά, που σουρουπώνει,
θα `ναι το όνειρο της νύχτας που με ζωνει.

Ήρθα ένα βράδυ να τον `δω και τ’ άλλο φεύγω
είναι τα χρόνια τραγικά και καταφεύγω
να κουβεντιάζουμε, εκείνος απ’ τον Άδη
και `γω, μονάχος, στο απάνω το σκοτάδι.

Τι λυτρωμός! είναι να λέω στον πεθαμένο
‘κείνα που τα `κρυψα και μέσα μου τα δένω·
τι λυτρωμός, να τον ακούω και να μαθαίνω
για τα τρακτέρ του φεγγαριού και να σωπαίνω.