Η διαρκής αγωνία μου
λιμνασμένος πυρετός
κάτω απ’ την παγωμένη κρούστα του χρόνου.

Εκεί κουρνιάζουν οι ασίγαστες ενοχές
οι βίαιες επαληθεύσεις που μας κούρασαν τόσο
οι ίσκιοι της παραφοράς
ενώ στο χώμα χάσκει ο τάφος τους.

Εκεί μονάχα οδύρεται
και παραληρεί η σιωπή μου
για τ’ άχρηστα και ληγμένα διαβατήρια

για το ταξίδι
που δεν πήραμε ποτέ στα σοβαρά
και μας έχει ξεκάνει.