Όνειρο δεν είναι΄
Αχόρταγα μέλη στις ακτές της Σχερίας
Στη φιλόξενη πλευρά των βλεφάρων τη φαγωμένη
απ΄το τραγούδι.
Σαν τρόπαια στήνεις.
Ή να πληρώνεις ναύλα γι΄άγνωστο ταξίδι.
Ο ήχος ακόμη στα έγκατα της νύχτας
Κι ύστερα χάνεται στα ήσυχα κλαδιά
Λες κι είν΄αυτός ο μόνος τρόπος
Να πάρει μπρος η σκοτεινή αφή
Της μέρας που ξημερώνει
Τα χέρια μου στραγγίζουν σκιές
Καθώς το φως τινάζεται απ΄τον θάνατο στον ύπνο.

Τόσο κοντά, αρχή και τέλος.
Κι ας περισσεύει θάλασσα σε τούτο δω τον τόπο.