Στην επιστροφή
οι στέγες φώτιζαν από μέσα
οπτασίες
σκέπαζαν τα ονόματά μας
τα θνητά

κρυφά απ’ τη μέθη των οριζόντων
γυμνός
και τρελαμένος σαν κοχύλι
που λάθεψε θάλασσα
και αιώνα

κοιτούσες τους φίλους
να επιστρέφουν
γλυκά να μας τραβούν
σε χώμα στεγνό
που όλους κάποτε
θα μας χωρούσε.