Είχαμε βγει στην ακτή

μπροστά στο γραμματοκιβώτιο.

Μόλις κατέβηκα απ’ το ταξί
το πήρε το κύμα.



Στο σπίτι δεν υπήρχαν φραγκόσυκα. Δεν υπήρχαν Κρήτες.

Ο σκύλος μάς είδε κι απομακρύνθηκε.

Η σακούλα με το Ωμέγα των διακοπών είπες να πεταχτεί.

Μαζί με τις κλίσεις ανωμάλων, το σουλάτσο στη δύση του μόλου
και τα εξάμετρα για την τύφλωση του μονόφθαλμου



την κατάβαση στον ανεπίστρεπτο κόσμο του σκότους

και το μύθο της ασπόνδυλης γοργόνας
που κολλώντας σαν λάσπη στο βράχο της

τραγουδούσε το αριστερό μου γόνατο

που αναγνώρισε από τα σκάγια



και τον κουρασμένο λαιμό
που κάποτε ούτε σκοινιά

δεν κρατούσαν
τα χείλη σου
μακριά του.