Όσα συνάντησες κάποτε
χάνουν όσο περνάει ο καιρός
το σχήμα και το αίσθημα που τα συνόδευε
σαν πίνακες ζωγραφισμένοι δυο και τρεις φορές
που τώρα ξεθωριάζουν.

Ραγίζουνε τα χρώματα ανοίγουν πόρτες
και στα κενά βλέπεις να εμφανίζονται κομμάτια
οι παλιές εικόνες φτιάχνοντας Ένα
παράξενο παρών σαν όνειρο

Το Τώρα σμίγει με το Χθες το Πάνω με το Κάτω

Έτσι γεννιούνται μέσα τους πουλιά
έχοντας πόδια δένδρο
μάτια γεμάτα φύλλα και φθινόπωρα
βάρκες που ανοίγουν για πανί φεγγάρια

Όλα μαζί λέξεις γυμνές
σκιτσα, ίσκιοι μιας μνήμης

όμοια με τη ζωή μας.