Όνειρα απολεσθείσης τάξεως με συντροφεύουν
κάθε βράδυ. Το ημιτελές μυθιστόρημα
του έγγαμου βίου, χίλιες ατέρμονες κουβέντες
πάνω στο ίδιο θέμα, η ηδονή και οι οδυνηρές της
συνέπειες: πανέτοιμος και πλήρης συνειδήσεως,
να κλείσω πλέον τους ανοιχτούς λογαριασμούς,
το αίμα να πάρω πίσω κι ας δείχνει μόνον
3.43 το ψηφιακό ρολόι: το παρόν λέω, είναι
η αυταπάτη ενός καλώς τακτοποιημένου παρελθόντος.
Κι όμως, όταν σηκώνομαι να κόψω στα δυο
με το σπαθί τη φοβερή πλεκτάνη, φοράω
ανάποδα τις παντόφλες και οι τελευταίες
σταγόνες μου πέφτουν πάντα έξω από τη λεκάνη.