Ι.
Χρόνια τώρα, πορφυρό βλέπω τον κόσμο
Από το ένα μάτι
Στο άλλο κατοικεί η μνήμη
Αυτό είναι που πονάει πιο πολύ
Αυτό, που `ναι νεκρό και μαύρο.

Το στρίβω δεξιά
Των όμορφων ανθρώπων τα μαλλιά κατάπινα
Χόρταινα ξανθά και μελαχρινά χρώματα
Και είχες μια πλεξούδα, ανοιξιάτικη αυλή.

Το στρίβω αριστερά
Το κορμάκι που `σταζε οινόπνευμα ο ιδρώτας
Λίγο λίγο το `πινα• κρατούσε το μεθύσι μου για χρόνια
Και τον ήλιο ακόμα είχες ξεγελάσει
Κατάλευκο το σώμα.

Τι θέλει και θυμάται το σκοτεινό μου μάτι;
Φτάνει την αιμάτινη μορφή σου κάθε μέρα να κοιτώ.

ΙΙ.
Αναμένες βαρκούλες οι μνήμες
Αρμενίζουν στους παλιούς τοίχους
Τα ρούχα στα συρτάρια μυρίζουν εφηβεία
Οι πόρτες έχουν βαθουλώματα
Μόνο σε παιδικά δάχτυλα ταιριάζουν
Υγρασία της απώλειας στις γωνίτσες
Χτυπώ το πόδι κάτω
Σηκώνεται η σκόνη
Μπαίνει στα μάτια
Μήτε δάκρυ να στάξει.

Ξέρω, δε θα ξαναδώ όπως έβλεπα τότε.