Συλλαβίζω ό,τι γράφει: Μαρία.

Ύστερ’ αλλάζω τους τόνους

Μάρια Μαριά ή τις θέσεις γραμμάτων

Αρίμα, Ιράαμ, Μαριά

αγαπώντας τους φόνους

Ο αφρός είναι τέρμα βυθού;

Βοή από σπηλιά προβάλλει ο ήχος

γυμνός στον νου χτυπάει

κι όμοια πνοή σε δέρμα υδάτων

φλοίσβος γραμμάτων

η μορφή σου περνάει

Ο αφρός η μέση ουρανού;

Σιγή. Τα Α δονεί φτιάχνοντας άκρες

το Ι χρόνος απλώνει

κι όπως κυλούν σε Ρ ένα άλλο Α το

χρώμα φέρνει, ενώ

το Μ συγκρατεί κι ενώνει

Ο αφρός ρίζα λεπτού νερού;

Συλλαβίζω ό,τι ακούω: ΑΙΡΑΜ

και κοιτώ όπως πέφτει σαν

σε άσπρη οθόνη μια ταινία.

Σ’ ένα κόσμο καθρέφτη

η μνήμη το φιλμ

και το φως – εγώ σε προβάλλει Μαρία

Ο αφρός ρίζα μέση και τέρμα.