Έλα σπίτι να γράψουμε ποιήματα
με χίλια βιολιά να παίζουν αληθινό ροκ,
η νύχτα διπλή, δίχως σταθμό,
μ’ όλα τα μίλια τής μηχανής και του χρόνου στο φουλ
έλα, με το τζιν να ποτίζει το μεδούλι του νου,
έλα στο σπίτι να γράψουμε τρελά ποιήματα,
θυμάμαι που μου το `λεγες τόσες φορές
και σ’ άκουγα στο βάθος της πολυκατοικίας
οδός Βασιλίσσης Όλγας 118,
με τα παντζούρια κλειστά, μέρα μεσημέρι,
για να μη μπαίνει το φως του καλοκαιριού
στο πικάπ ο Σαχτούρης να διαβάζει ποιήματα
κι εσύ να μεταφράζεις τους απόβλητους ποιητές σου,
μαγεμένος πίνοντας μαγεμένος ως το άλλο πρωί,
με τη ζέστη να ξεραίνει τις λέξεις μας,
με το μαγιό εσύ, με τους πόρους σου ανοικτούς,
για να μπαινοβγαίνει ελεύθερα το σκοτεινό αλκοόλ της μοίρας
με το τηλέφωνο κατεβασμένο
σε πόναγε το κουδούνισμα απ’ το υπερπέραν,
στο μικρό χολ οι εφέστιοι θεοί σου μαχαιρωμένοι
με το στιλέτο που έκοβες τις σελίδες και τις φέτες της ζωής σου,
τ’ άδεια μπουκάλια στο πάτωμα, σφυρίχτρες του θανάτου,
μου τέλειωσαν τα τσιγάρα, μου τέλειωσαν οι στίχοι,
έλα να γράψουμε άλλα ποιήματα
έχω Johnie Walker σήμερα,
με πήρες προχθές τηλέφωνο εδώ, στο Μανχάταν,
μου `πες θα `ρθεις τα Χριστούγεννα
κι εγώ σε πήρα όπως πάντα στα σοβαρά,
θα `χουν μεγαλώσει πολύ τα γένια σου
θα `χεις γκριζάρει κι εσύ Αλέξη,
θα πάμε βόλτα στην Πέμπτη Λεωφόρο
δε θα βρέξει καθόλου εφέτος, σ’ τ’ ορκίζομαι Αλέξη,
δε θα λιώσουν ποτέ τα χέρια σου και τα ποιήματά σου,
νόμισα ότι σε είδα το πρωί στο δρόμο,
ότι μου `κανες τάχα έκπληξη
κι έψαχνες να με βρεις στην πόλη,
φώναξα, τράβηξα κάποιον απ’ τον ώμο,
γύρισε και με κοίταξε ένα μελαχρινό αγόρι
είχε τα μάτια σου,
Αλέξη, πάρε με στο τηλέφωνο
για να έχω έτοιμο το καλύτερο ουίσκι που κυλάει εδώ
θα φτιάξω και το μαγνητόφωνο για να μου διαβάσεις
τα καινούργια σου ποιήματα, αυτά που λες
τα «πέντε χρόνια στο σκοτάδι»
θα φτιάξω και το μικρό μου τρένο
για να γυρίσουμε πίσω μαζί
στη Σαλονίκη.