Ο ασύνειδος όροφος είναι μέσα σου ένα τυφλό σημείο.
Ένα μικρό τμήμα βράχου που κατηφορίζει και γέρνει.
Άσπρο που μόνο το ζεστό χέρι ακουμπά.
Με χρωματιστούς, δροσερούς αγκώνες
Με ζωα και δέντρα
Σαν τροπικές καρδιές
Και καρδιές σαν ημέρες δεμένες
Με την επόμενη να σφίγγει την προηγούμενη.
Εκείνο το μέγεθος που ολοένα καταπίνεις.
Κι αργότερα κυλάει μέσα σου σαν σκαλοπάτι.
Χαμηλό και γυρτό σαν μακρύ λεωφορείο.
Όπου οι μέρες περνούν μπροστά απ’ όλα που χάθηκαν.
Την παλιά ηλικία, τη νέα στροφή.
Τη στιγμή που το τραύλισμα συγκινήθηκε εντός σου.
Με λαμπάκια αναμμένα
Με φλόγες κι αγρούς.
Σαν κύτταρα ατελείωτα λαχταριστής τραμπάλας.
Με σώματα βιδωμένα στα καθίσματα.
Τραμπάλες κι εμείς βιδωμένοι στα καθίσματα
Να δίνουμε το λουλούδι ο ένας στον άλλο
Ξένοι απολαμβάνοντας
Ό,τι οι αγροί μας προτρέπουν.
Θα πέσει ο όροφος
Θα πέσει ο ουρανός
Ασύνειδος μια μέρα θα μας χτυπάει απ’ το παράθυρο
Να θέλει να μπει
Να ξεντυθεί
Σ’ αυτό που ρέει στον χρόνο