Ο γάτος μου αγαπάει
τις καρέκλες. Κάνει
τη βόλτα του στο τραπέζι,
χωρίς να πειράξει τίποτα
βάζει το σώμα του
και την ουρά του
ανάμεσα σε κονδυλοφόρους
και τετράδια κι έπειτα
γυρίζει πάντα στις καρέκλες:
μετανοεί καθημερινώς, κάθεται
κι αναπαυτικά εξομολογείται
τα γατίσια του αμαρτήματα,
την επιθυμία του
να με εξοντώσει, να βάψει
τα νύχια του με αίμα,
να με κατασπαράξει.
Αμαρτία ξομολογούμενη
δεν είναι αφετηρία
κακών πράξεων κι έτσι,
αφού του επιτρέψω
να κάνει τη βόλτα του
στο τραπέζι, τον αφήνω
ελεύθερο να μετανοήσει.