Σκληρή η μοναξιά του βράχου,
με τα απίθανα χρώματα, τη μείξη
ζωής και υγρασίας, ζωής κι αναπτύξεως.
Ωσάν ζωντα οργανισμό του εμυστηρεύθηκα
τα πάθη μου, τα ύψη, τα απόλυτα ύψη
του χάρισα, για να μου ανταποδώσει
αυτή τη χαμηλή προοπτική του Κάμπου,
μια μέρα σαν κι αυτή, με συννεφιά,
ομίχλη και περιορισμένο ορίζοντα,
όμοια με τις προοπτικές μας. Ο Κάμπος
υπάρχει, το ξέρουμε ακόμη κι αν δεν
τον βλέπουμε. Εναι εκεί, απλώνεται,
μας γυροφέρνει. Όμοιος χορός, χώρος
του ανέφικτου, σʼ άλλη ζωή θα μας δοθεί,
το ξέρουμε, ο βράχος μακρινή παρακοιμώμενη,
που επιμένει να προβάλλει

το αύριο σαν χιόνι.