Ο άναρχος κόλπος της Ροδιάς είν’ η φωλιά σου
για εκεί κινήσαμε και φτάσαμε τρεις φίλοι
ο πιο ψηλός που έφυγε πρώτος έλυσε τη βάρκα
ετοιμασθήτε είπ’ ο πορθμέας να περάσομε
στην υγρασία και στ’ άφεγγα των σπλάχνων της
μ’ ένα πριάρι στην κοιλιά του κήτους.

Τότε η γυναίκα που ήταν λύχνος της σαρκός μου
ξεκόπηκε από μπρός μας πέταξε τα πέπλα
κι απλώθηκε επί των υδάτων σ’ όλον τον ορίζοντα
με το κορμί της υδατόσημο και μήτρα.

Κλείνω τα μάτια ακούω την εκκόλαψη
τ’ ανοίγω κι ο οργασμός της με τρελαίνει
η χαρακιά της ήβης που έσκυψε και φίλησε
ο πειρατής ακόμα πάλλεται
κι ο κόλπος σπαρταρά κι ανοιγοκλείνει
γεμίζει αλλόκοτα πουλιά και όντα
μέσ’ από ρίζες και χυμούς σπόρους και σπέρματα
κι αυγά που σπάζουν η ζωή
ξανά γεννιέται.