Εράγισε το σπάνιο φαρφουρί
που χρόνια απ’ την κινέζικη εταζέρα
μ’ άνθια και μύρα εμέθαε τον αγέρα
κι απάνω του όλοι ανθίζαν οι καιροί.

Όμως αυτό δεν το `μαθε η μικρή
καλή Κυρά, γιατί την ίδια μέρα
ετίναξε απ’ το δάχτυλο τη βέρα
και βάδισε και χάθηκε αντικρύ.

Τώρα στης πρώτης νύχτας τη μεγάλη,
την άφωνη, τη δίχως έλεος λύπη
των άψυχων ηχάει το καρδιοχτύπι.

Κι ω τ’ ορφανό της, τ’ άρρωστο ανθογυάλι
πώς κλαίει, πώς κλαίει μες στην κλεισμένη σάλα,
ενώ η ζωή του φεύγει στάλα-στάλα…