Ένας που τόσο αγάπησα
Έφυγε σήμερα και πάει
Δεν έκλεισε την πόρτα πίσω του
Δεν μπήκε σ’ ένα τραίνο – όχι
Ήσυχα τα καλά του φόρεσε, χτένισε τα μαλλιά
Έδωσε μια με τη γροθιά στο τελευταίο ρόδι
Άδειασε το φλιτζάνι του καφέ στο νεροχύτη
Μας χαμογέλασε και υψώθηκε

Είπαν πως αναλήφθηκε

Έτσι πια θέλω να μιλώ και να σωπαίνω για το θάνατο
Χωρίς περισπωμένες και βαρείες
Αθώα, όπως τα νερά
Γιατί να υπογραμμίσω την απώλεια;
Είναι από μόνη της ευθεία γραμμή
Μάλιστα υποτείνουσα (κάθε τριγώνου που με περιέχει)

Καλοδεχούμενος κι ο πόνος της
Τι θα `μασταν δίχως το σουβλερό του Άδη το κεντρί;
Τι θα `μασταν χωρίς τους πεθαμένους μας;
Μια θλιβερή επετηρίδα ψευδαισθήσεων
Μια φυλακή

Ο που φεύγει, είναι πουλί
Οι που μένουν, μαύρες πέτρες
Ο που φεύγει, δε θα ξαναρθεί
Οι που μένουν, έναν καιρό θα φύγουν