Δώσ’ μου να πιω λίγο απ’ το ευλογημένο σου φως,
να με γλιτώσει απ’ το λοιμό που θερίζει τους ποιητές,
Εσύ, που ήρθες ανέλπιστα,
χωρίς να σε γνωρίζω.
Έλα να με βρεις με το αργόσυρτό σου βήμα
εκεί που τα θέλω" συγκρούονται με τα δεν πρέπει"
κι από την άνιση πάλη τους γεννιέται ζωή.
Ρίξε μια σπίθα στη φωτιά που σιγοκαίει τα σωθικά μου
κι άσε με επιτέλους ν’ ακουμπήσω για μια στιγμή μονάχα τη μαγική σου στάχτη.
Έλα να με βρεις με τα γιορτινά σου ρούχα
εκεί που η ανάγκη μπλέκεται στις χλωμές σου σκέψεις
για να με συναντήσει σε αβάσταχτα αδιέξοδα.
Πάρε το δοξάρι σου και παίξε για μένα το χορό της ντροπής,
εξάγνισέ με, λούσε με με Άγιο Μύρο
και `γω θα σηκωθώ να χορέψω
-με μάτια που θα γυαλίζουν απ’ τον πυρετό-
προσδοκώντας ασυναίσθητα ένα σου λάθος.
Ήρθες ανέλπιστα.
Χωρίς να σε γνωρίζω, πλήγωσες το χαμένο καιρό μου,
χωρίς να το ξέρεις, βίασες τις πολύτιμες στιγμές μου,
χωρίς να με ρωτήσεις αν θέλω, με μεγάλωσες,
χωρίς να σε ξεχάσω, εκφύλισες τις μετρημένες μου θύμησες.
Έφυγες
κι έμεινα με τη μάταιη προσδοκία μιας τελευταίας σου ματιάς προς τα πίσω.
Έλα ξανά, με κείνο το ακόντιο που με πλήγωσε,
σαν άλλος Αχιλλέας ξύσε τη σκουριά του πάνω στις βουβές πληγές μου
και προσευχήσου να συνεχίζω να σε χρειάζομαι.