Στον Λευτέρη Παπαδόπουλο

Πήρες τα μεράκια, τα σεκλέτια του κοσμάκη
σε κλωστή τα πέρασες, σατέν διπλοστριφτή
κομπολόϊ τά'φτιαξες και μ'ένα ταξιμάκι
μας ψιλομπεγλέρισες, στα χέρια στοχαστή.
Μάζεψες αναστεναγμούς, ενός λαού σκυφτού
σε φωνόγραφο παλιό, έβαλες γιά ν'ακούσει
και όπως αφουγκραζότανε, τις ρίμες του καημού
μολυβδοκονδυλιές ζεστές, του χάρισες τσαούση.

Μόλις ακούσω δυο στροφές
ξέρω σε λεν Λευτέρη
και μ'ότι μού'λλειψε πολύ
του λογισμού σου η κεντησιά
αρχίζει νταραβέρι.
Μόλις ακούσω δυο στροφές
ξέρω σε λεν Λευτέρη
και όσα μου έκλεψε η ζωή
του στοχασμού σου η βελονιά
πίσω θε να μου φέρει.

Όνειρα φτωχογειτονιάς και άλλες λιμές χαρές
φωτογραφία ασπρόμαυρη, ετράβηξες μια στάση
μεγέθυνση την έκανες και χίλιες προσμονές
και των σπιτιών μας στόλισες, παλιό εικονοστάσι.