Κατεβαίνοντας την Ακαδημίας δεν κατάλαβε
Το κίτρινο φυλλαράκι ακακίας που ήρθε
Και κάθισε στα μαλλιά του. Εν αγνοία του
Ο κόσμος παραμέριζε για να περάσει,
Απρόσκοπτη η πορεία του, πράσινο
Και το επόμενο φανάρι. Δε διέκρινε
Τα ερωτικά βλέμματα που τον έραιναν,
Τα ανεπίδοτα χαμόγελα, τα πρόσωπα
Που του έγνεφαν με άκρατη αισιοδοξία
Κι εμπιστοσύνη κι ευγένεια. Στον καθρέφτη
Μόνον του ασανσέρ κατακόκκινος από ντροπή,
Είδε το κίτρινο φυλλαράκι να αιωρείται
Κάπου στο ύψος της γραβάτας του και χαμογέλασε,
Αυτός, το τιμώμενο πρόσωπον της Τρίτης,

Ο παρασημοφορημένος της καθημερινότητας.