Ας ανοίξει, λοιπόν, η πέτρα,
ο βράχος ας γευθεί την οσμή του,
ο αέρας ας μοιράσει ακριβοδίκαια
το μερτικό του στον καθένα μας.
Με βήμα γοργό ας αναρριχηθούμε
στην ύστατη κορυφή, του αετού
η φωλιά ας γίνει ορμητήριο και κρυψώνας.

Από περιορισμένα ύψη, βουνοκορφές
εικονικές και όρη διψασμένα,
ας δώσει ο καθένας το στίγμα του,
με απλά σεντόνια του καπνού,
μπαρουτοκαπνισμένα. Ας λογαριάσει,
μόνος του, το ύψος του ο καθένας
και τον ορίζοντα που του αντιστοιχεί,
ας καθορίσει τον φρουρό, το σύνθημα,
το παρασύνθημα κι ας αναγγείλει
Αυτόν που όλοι μας περιμένουμε,

τον πολυπόθητο Κανένα.