Ο πρόλογός της:

Πάει καιρός που άκουσα τις γυναίκες αυτές, όταν, περιπλανώμενη,
αφουγκραζόμουν τις μέρες τους, για να γλυκάνω τις δικές μου. Θα σας
μιλήσω με τα λόγια τους, όπως τα κατέγραψα. Δε θα χετε όμως τις φωνές
τους. Θα προσπαθήσω να τους δώσω χρώματα απ’ τη δική μου φωνή, τα
χρώματά τους. Πρέπει να σας τονίσω ότι κουβαλώ την εικόνα τους, ώριμες
γυναίκες, ή και ηλικιωμένες θα έλεγα, αλλά όχι γερασμένες, ωραίες
κάποτε, με τα σημάδια της ωραιότητας λιγότερο ή περισσότερο αχνά.
Συμπληρωματικά με τη φθορά. Ωραίες γυναίκες. Φυλακισμένες στο μικρό
τους χώρο, αλλά όχι χωρίς τη γνώση του περίγυρου. Γενναίες, με ό,τι
μπορεί να σημαίνει η λέξη.

…Πού να πρωτομαζέψω το μυαλό μου; Σκόρπισαν τα παιδιά.
Οι μελιτζάνες είναι βαριές. Θα βάλω λιγότερες στρώσεις.
Μη φας τίποτε άλλο, λίγο ρυζόγαλο, να σου φτιάξει τη γεύση.
Φόρεσε αυτή την εσάρπα στην πλάτη σου. Έχει ψυχρά απόψε. Και έλα, κάθισε…

Ξεκινάμε, λοιπόν: