Τρεις τελείες,
η μία ακολουθεί την άλλη
όλες σκυφτές, ταπεινωμένες...
Η μία κοιτά την πλάτη της άλλης,
όλες έκπληκτες, ξαφνιασμένες...
Δεν περίμεναν το τέλος,
τόσο γρήγορα, τόσο αιφνίδια...
Κι ήταν τόσο όμορφες οι λέξεις,
μία απ’ αυτές ήταν η `'ελπίδα''...
Τι χαρά, θυμούνται με δάκρυα στα μάτια,
τι έμφαση, ο τόνος και η ουσία...

Τρεις τελείες,
η μία ακολουθεί την άλλη
Όλες σιωπηλές, ζαρωμένες...
Η μία αποφεύγει το βλέμμα της άλλης,
όλες υπαίτιες αλλά και προδομένες...
Κι όμως είχαν πιστέψει πως η πρόταση
αυτή τη φορά δε θ’ αυτοκτονούσε...
Πως ίσως να γινόταν και τραγούδι...
Όχι όμως μοιρολόι. `'Ποτέ'’ φωνάζουν
και τραβούν τα μαλλιά τους...

Τρεις τελείες,
η μία ακολουθεί την άλλη,
όλες εκδικητικές και γερασμένες...
Η μία κοιτάει την άλλη με μίσος
και κρύβει λεπίδα πίσω απ’ την πλάτη.
Κι όμως αυτές που κάποτε περίσσια
αγαπήθηκαν...
Τι ενθουσιασμός, τα νιάτα και τι ομορφιά...
Με τι πόθο κοιτούσαν τα νοήματα!
Τώρα γι’ αυτές σιωπή, μάτια γεμάτα αλάτι...
Και η ανάμνηση πως κάποτε ήσαν ΘΑΥΜΑΣΤΙΚΑ!!!