Όνειρο γοργοφτέρουγο το πέρασμά σου, ω κόρη!
Στ’ ακρόνυχά σου ανθούς σκορπά η μούσα η Τερψιχόρη.

Τ’ αρχαίο το πνεύμα μιαν αυγή, φυσώντας το καλάμι,
στης Αρκαδίας σ’ έφερε το μυθικό ποτάμι.

Κι έτσι λουσμένη μες στο φως, ανέγγιχτη κι ωραία,
περνάς, γλιστράς σαν όραμα σ’ αρχαίον αμφορέα.

Γύρω απ’ το φυλλοστέφανο βωμό οι Θεοί στημένοι
στο λύγισμά σου απλώνουνε τα χέρια αναστημένοι.

Και στις ψυχές που σε θωρούν, μες στων θνητών τα στήθη,
ο μέγας Παν εξύπνησε και γελαστός εστήθη!