Η θλίψη είχε δυο πρόσωπα
τα δάνειζε κατά περίσταση
ζήλεψε η χαρά κι έκανε κι αυτή το ίδιο·
Περνάμε ωραία!
Τα μεσημέρια σπάζουμε κομμάτια τον ήλιο
τον ρίχνουμε στο ποτάμι
κάνουμε μακροβούτια
και τον βγάζουμε ολοστρόγγυλο όπως τον γέννησε η μάννα του.
Τη νύχτα κόβουμε κορδέλες τις υποψίες μας
δένουμε τα μάτια μας και παίζουμε την τυφλόμυγα,
δε βλέπεις τους ανθρώπους μες στο σκοτάδι
μες στο βυθό
ψάρια γλιστράνε από τα χέρια μας