Φέτος, κλείνεις τα εξήντα, κι’ εγώ τα δεκαέξι.
Τετράποδοι κι’ οι δυο μας,
τα μπροστινά δικά σου: πατερίτσες.
Για δεύτερη χρονιά,
το σκοινί για απλωμα ρούχων στο μπαλκόνι
θα είναι ο πιο προσιτός σου ορίζοντας,
τα μανταλάκια να συγκρατούν τις ονειροπολήσεις.
Φέτος πάλι,
θα έχεις πολλές ιδέες για ποιήματα:
ποιήματα για κουφούς, ποιήματα για τυφλούς,
ποίηματα για απαίδευτους, ποιήματα για ποίηση...
Επιτέλους πιστός στο εδώ και τώρα,
θα διακόψεις μια ολόκληρη ζωή νηστείας,
κάνοντας νοερά ωτοστόπ για να πας στη ζωή
που ποτέ δεν τίμησες με το να ζεις.
Όσο για μένα,
θα συνεχίσω να χτίζω τον παραδεισό μου chez toi,
ευγνώμων για την νόστιμη κουζίνα σου, την αμμοχάλικη τουαλέτα μου,
που μου επιτρέπεις να παίρνω έναν υπνάκο στην αγαπημένη μου μπερζέρα.
Θα σέβομαι τις ασυνάρτητες μεταπτώσεις σου.
Με νιάου-νιάου θα ζωντανεύω λίγο τα πράγματα.
Και το γουργουρητό μου θα σε νανουρίζει,
αντί του Λεξοτανίλ.