Με λέει η Λουίζα ασεβή
και τα ωραία της μάτια δε γυρίζει
τον άτυχο να ιδεί τον ποιητή
γιατί κεριά σ’ αγίους δεν ανάβει
και δεν πηγαίνει άχ! να μεταλάβει...

Κι αν είτανε η Λουίζα μια ομορφιά
σαν μιάν αγία ορθόδοξη που νά `χει
το χρώμα της ελιάς, χολερικιά,
και στραβομούρα με κυρτή τη ράχη,
υπομονή θε νά `λεγα! ας είναι...
φέτια φαρμάκια, στιχουργέ μου, πίνε.

Μα νά `ναι ένας άγγελος σωστός
με δίχως μόνο τα φτερά να φέρει
ωσάν αφ’ τον Παράδεισο αρπαχτός
αφ’ του ζωγράφου Ραφαήλ το χέρι,
και να μη στρέφει καν να με κοιτάζει,
μες στη χολή μου την ψυχή μου βράζει.

Αχ, μη, Λουίζα, μη με λέγεις ασεβή...
μήπως κι εγώ Θεό λες δεν πιστεύω;
Στην ομορφιά, εικόνα του πιστή,
μήπως, τι άλλο παρ’ αυτόν λατρεύω;
Και μήπως εμπροστά στην ομορφάδα
δεν καίεται η καρδιά μου σα λαμπάδα;

Έπειτα την αγάπη, εντολή
μεγάλη σαν τον ίδιο το Θεό μας,
εσύ την εχτελείς από τους δυο μας
μήπως να πεις μπορείς πως πιο πολύ.
Αχ, μη με λές, Λουίζα, άπιστόνε,
να μη πιστέψω το Θεό σκληρόνε.

Μα η Λουίζα όχι μόνο να με ιδεί
τα ωραία της μάτια δε γυρίζει,
μα ούτε καν ακούει την παλαβή
τη μούσα μου, αν ίσως μουρμουρίζει
ένα τραγούδι τέτοιο δίχως χάρη,
που αν του ήλιου εκείνου μόνο μία
αχτίνα είχε, θά `λαμπε ως φεγγάρι
μέσα στων τραγουδιών την απειρία!