Οι αστρονόμοι δέχονται ομάδες φοιτητών
μέλη της χαν και μαρξιστές
τους εξηγούνε χοντρικώς τις εγκαταστάσεις
τους αφήνουνε να δουν τον πλανήτη Ποσειδώνα.
Δεν είναι τρόπος ν’ αποφύγεις τέτοιες επισκέψεις.
Θέλεις δε θέλεις
θα τους δεις να χασμουριούνται πίσω απ’ την παλάμη
να στέκουν αντιμέτωποι σ’ ένα ελατήριο
σαν να βρίσκονται μπροστά σ’ έναν σκορπιό
ν’ αναφωνούνε –δήθεν– καταγοητευμένοι.
Εσύ να μην αγανακτήσεις να μην κολακευτείς.
Ξεπροβόδισέ τους όλους με αστρικήν ευγένεια
κ’ ύστερα βυθίσου στις χτεσινές σου σημειώσεις.
Μόνο ένας συνεργάτης θα `τανε σε θέση να υπολογίσει
τη φορά τον όγκο την ταχύτητα
της δικής σου έγνοιας που τριγυρίζει ολημερίς μες στο μυαλό σου
τόσο που οι στίχοι χαράζονται σ’ ανώμαλες ελλειπτικές τροχιές
γιατί πάντα κάπου πέρα
αόρατος
τεράστιος και υπαρκτός
πορεύεται ανώνυμος ο πόνος των ανθρώπων.