Σου γράφω από την πατρίδα
Στην πατρίδα είμαι ο μοναδικός επιζών

Αν δε σου γράψω η γλώσσα μου θα αφανιστεί
όπως η πατρίδα μου
γιατί μόνο εγώ μιλώ τη γλώσσα της πατρίδας μου
κι η πατρίδα μου μιλά μέσα από τη δική μου γλώσσα

–Πατρίδα δεν είναι η πόλη όπου γεννήθηκα. Είναι τα φώτα στο βάθος της θάλασσας έξω από το παράθυρο του τρένου που μας πήγαινε στην Τεργέστη. Θυμάσαι; Το μοναδικό της ζωής μας ταξίδι–

Όταν πεθάνω η γλώσσα της πατρίδας μου θα εκλείψει
όπως η γλώσσα Cornish στην Κορνουάλλη
η Manx της νήσου του Man
στη Νέα Ζηλανδία η Maori
η Occitan Gaskon
η διάλεκτος των ιθαγενών στις ΗΠΑ Wampanoag
όπως τα πεθαμένα αστέρια στο διάστημα επειδή εγώ μόνη
μιλάω τη γλώσσα μου η γλώσσα μου
δε μιλήθηκε ποτέ από άλλο στόμα

–Κατάγομαι από έναν τόπο ά-τοπο η πατρίδα μου
δεν έχει στίγμα, σφυγμό (όπως εγώ) δεν έχει χρόνο–

Σου γράφω
γιατί καμιά ζωή δεν επιζεί χωρίς μάρτυρες καμιά μνήμη
χωρίς εραστές

Σου γράφω
και την ίδια στιγμή αναρωτιέμαι αν υπήρξες στ’ αλήθεια
ή σε φαντάστηκα
εκείνο το μακρινό βράδυ στο Borgo Teresiano
με θέα την προκυμαία Molo Audace
και το Castello Miramare του αρχιδούκα Μαξιμιλιανού
τα σκοτεινά στην Αδριατική
ερείπια-παλάτια

Σου γράφω
και ξέρω πως ο αποστολέας και ο παραλήπτης
είναι το ίδιο πρόσωπο, συχνά, στην πατρίδα μου
–σε κάθε χαμένη πατρίδα τα γράμματα
φτάνουν αργά ή ποτέ
στον τόπο τον ά-τοπο τον σεπτό της καταγωγής σου–

Σου γράφω
κι είναι, φορές, σα να μονολογώ μόνη, τρελή, «εις εαυτόν»
το στίγμα σου χάθηκε αιώνες
δεν είμαι σίγουρη
Egon Εγώ
εάν υπάρχω

Σου γράφω σου γράφω σου γράφω δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά
δεν μπορώ να κάνω πια
τίποτε άλλο

Παντοτινά δική σου,
Γκέρτι