Γυρίζω σελίδα, μα εσένα κοιτώ
ποτέ δεν κρύβεσαι, σε λένε θύτη
έρχεσαι να με βρεις σ’ άμοιρη σκήτη
δεν τρέμεις, δεν μιλάς, ξέρεις το λυτό

κορμί, το μέσα έξω, τα σπλάχνα μου
υποχωρώ, σε ακολουθώ σκυλί
δεν ορίζω πια ούτε την άχνα μου
ως την Αλάσκα φτάνω, ευχή κουλή

όπως ρακούν, όλο πάνε και ρωτούν
μα εγκαίρως στρίβουν, κλέβοντας χαμό
έτσι κι έγειρα στη γη του Καμερούν
οι μάσκες παντού, δάση από ατμό

δεν σε προφταίνω, ένα ράκος, χαίνω
ο Σείριος με κρατά κι ο Ωρίων
να μην πέσω κι άλλο, το πένθος ραίνω
ξενυχτώ, φλόγα πίνει το θηρίον

τρώω, ξεχνώ, δαγκώνω σάπιο μήλο
δεν ξαναμπαίνω σ’ άγριο νυχτέρι
με διαβάζεις, ναι, με ύπουλο ζήλο
κόβεις τις μέρες με φόνου μαχαίρι

θα γίνω σε λίγο ένα με σένα
τύχη αγαθή μα στέρφα, έβρεχε
μελάνι πικρό η σπασμένη πένα
τραυλό παιδί, δαρμένο, έτρεχε

γυρίζω πλευρό, γυρίζω σελίδα
μέσα στο μαύρο θα κολυμπώ νερό
δεν μετάνιωσα για ό,τι κι αν είδα
σαν φέγγει στο νου ακόμα: Θαλερό.