Μακάρι να ξαναπερνούσες από δω

κι αποκατασταθεί επιτέλους η τάξη,

η ένδεια χαθεί για πάντα στης μνήμης τα χαντάκια.

Παιδιά ακόμα ψάχνουν για γη και δεν βρίσκουν,

το νερό που κατέρχεται από τα γύρω βουνά καθαρό

γλιστράει μέσα απ’ τα δάχτυλα βρόμικο,

χαμένη ικεσία, φτηνή προσφορά στο είδωλο του Βισνού.

Η μέρα τους χάνεται με βλέμματα θλιμμένα,

νεκρά τα παιχνίδια τους,

ίδιες κουβέντες και ίχνη ενός κάρου –

λασπωμένοι τροχοί

στου δρόμου το τελείωμα

χωρίς αναβάτη.

Την άπλετη βροχή των μουσώνων,

που πέφτει πάνω στους κυρτούς μας ώμους,

τη φωτιά του ήλιου που μας καίει

ποτέ σου δεν είδες,

χρόνιε διαβάτη του χαρτοβασιλείου,

κι ενός γραφείου με χαμηλό φωτισμό,

μόνο δανεικά χρήματα, ακάλυπτες επιταγές,

σχέδια κι εμμονές για προσωπικό κέρδος,

αλλεπάλληλες παρακλήσεις,

ίσαμε να καμφθεί η υπομονή του προϊστάμενου.

Φρόντισε να περάσεις κάποια μέρα από δω,

για να δεις τους τάφους της αχανούς πατρίδας.

Θα σου δείξουμε φωτογραφίες της ποζάτης σου κορμοστασιάς,

τις μέρες που ξοδεύτηκαν στην ανοησία του καλοκαιριού,

όλες σου τις ατασθαλίες και τη φαυλότητα,

το ειρωνικό σου ύφος, αποτυπωμένα

σε χαρτιά επίσημα με σφραγίδα,

λόγια εκφρασμένα με στόμφο

μιας αλλοτριωμένης φωνής.

Απόψε καίμε στον καταυλισμό το ίδιο λιβάνι,

σκορπισμένο αργά μέσα στη νύχτα, υπέρ των θεών

που παραμέρισαν τις προσευχές μας,

επιλέγοντας για μας μονάχα βάσανα.

Σε τούτο το ρέμα με τα λαβωμένα ζωα

και τους γέρικους αετούς,

πνέει ο ίδιος άνεμος από την έρημο των ανθρώπων

με τις φωταγωγημένες πόλεις, τους κήπους, τα κτήρια

πάντα ενάντιος και ξερός

στα δικά μας απότομα, γλιστερά βράχια,

στους σκουπιδότοπους των γλάρων,

στις ετοιμόρροπες γέφυρες

και στα οδοφράγματα.